Dobre kwalifikacje to jeszcze nie wszystko. Aby osiągnąć sukces, ważne jest również to, jak potrafimy je zaprezentować. Co prawda, nie zastąpi to wiedzy, doświadczenia lub kompetencji, ale pomoże w ich dobrym sprzedaniu pracodawcy. Autoprezentacją – mniej lub bardziej świadomie – posługujemy się wszyscy. Kreując swój wizerunek, powinniśmy się zastanowić nad cechami wynikającymi z funkcji, jaką zamierzamy pełnić. Innych zachowań i cech oczekuje się od przyszłego managera, innych wobec kandydatki na sekretarkę itp. Istotne są także normy kulturowe danej organizacji i kraju pochodzenia rozmówcy. Ich złamanie może być odebrane negatywnie.

Ludzie bardzo szybko tworzą sobie opinie na temat innych osób i niechętnie je zmieniają. Dlatego np. starając się o przyjęcie do pracy, należy zadbać o dobre pierwsze wrażenie – będzie ono rzutowało na resztę rozmowy. Ważne jest wyróżniające się CV, punktualność i ubiór stosowny do sytuacji.

Głównym celem autoprezentacji jest spowodowanie, by inni postrzegali nas w pozytywny sposób. Jeżeli wywrzemy na ludziach pozytywne wrażenie w czasie pierwszego spotkania, to wydamy im się na pewno bardziej kompetentni i atrakcyjni, i tym samym zwiększą się nasze szanse, że pozytywnie odniosą się do naszych starań o pracę.

Dlatego przygotowując się do spotkania z przyszłym pracodawcą warto pomyśleć o własnym wizerunku. Koniecznie należy zwrócić uwagę na strój, w którym chcemy wystąpić w czasie rozmowy kwalifikacyjnej. Wybór odpowiedniego ubrania zależy od dwóch czynników. Pierwszym z nich jest stanowisko, na jakie kandydujemy. Jeżeli staramy się o stanowisko kierownicze lub inne wymagające kontaktów z klientami, bezwzględnie obowiązuje nas klasyczna elegancja stroju. Gdy ubiegamy się o objęcie stanowiska np.  opiekunki dziecięcej można pokusić się o włożenie mniej standardowego stroju. Drugim czynnikiem są standardy przyjęte przez firmę. Dlatego też warto poświęcić trochę czasu i przed rozmową udać się na „research”, zobaczyć jak wyglądają zatrudnieni w niej pracownicy.

Na rozmowę kwalifikacyjną nie wolno się spóźnić. Trzeba, więc wcześniej wiedzieć, w jakim miejscu spotkanie ma się odbyć. Najlepiej zaplanować wszystko, aby mieć jeszcze rezerwę ok. 10 min.

Celem tych wszystkich starań ma być stworzenie pozytywnego wrażenia- schludności, kompetencji, adekwatności oraz szacunku dla pracodawcy. W ciągu pierwszych kilkudziesięciu sekund powstaje u innych osób tzw. pierwsze wrażenie na nasz temat, które silnie rzutuje na to jak będą nas postrzegać przez cały czas. Ten wizerunek, jest bardzo trudno później zmienić, niektórzy uważają wręcz niemożliwe. Specjalista Albert Mehrabiana, twierdzi, że nie tylko treści, które mamy do przekazania są istotne ale również głos i jego modulacja ( tu znaczenie może mieć intonacja, akcent, barwa, wysokość głosu czy szybkość mówienia). Najlepiej przyswajane przez słuchaczy są informacje, kiedy mówimy z szybkością 120/180 słów na minutę. Ważny jest także rytm głosu, czyli dynamika wypowiedzi. W największym stopniu na pierwsze wrażenie wpływa komunikacja niewerbalna, czyli ” mowa ciała”, na którą składa się:

Układ ciała. Postawa naszego ciała wiele mówi rozmówcy o naszym stosunku do niego np. pogodny wygląd, lekko pochylony w stronę mówiącego tułów, lekki naturalny uśmiech mogą bardzo nam pomóc w pozyskaniu sympatii odbiorcy. Należy podczas rozmowy unikać postawy zamkniętej, która polega na krzyżowaniu rąk i nóg, nadmiernej gestykulacji i robienia min, wiercenia się na krześle itp. Takie zachowania mogą mieć negatywny wpływ przy tworzeniu naszego wizerunku.

Kontakt wzrokowy jest oznaką grzeczności i uwagi, pozwala również zauważyć niewerbalne sygnały wysyłane przez rozmówcę, które mają na celu podkreśleniu części wypowiedzi. Według specjalistów kontakt wzrokowy powinien się utrzymywać przez 30%-60% czasu trwania rozmowy. Jeśli pozostajemy w kontakcie wzrokowym krócej niż 30% czasu trwania rozmowy, rozmówca może uznać, że coś ukrywamy i nie można nam ufać. Osoby, które unikają kontaktu wzrokowego postrzegane są jako osoby napięte, nieufne, nerwowe i niegodne zaufania.

Potakiwanie ma niezwykle istotne znaczenie, bowiem wyraźnie wskazuje na zaangażowanie słuchacza w rozmowę. Potakiwanie może mieć charakter zarówno werbalny (tak, tak, aha, naturalnie, no właśnie itp.), jak i niewerbalny (potakiwanie głową akceptujący uśmiech).

Jeśli udało się nam zrobić na rozmówcy dobre pierwsze wrażenie, reszta spotkania to staranie, by owo wrażenie podtrzymać i utwierdzić.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o technikach autoprezentacyjnych skorzystaj z porady wypełniając formularz zgłoszeniowy https://abk.umed.pl/studenci/doradztwo-zawodowe/.

Źródło: www.forbes.pl